ว่าด้วยจักรวาล MV มหากาพย์ของ Stray Kids
“Clé 2 : Yellow Wood" Trailer
หลังจากปฎิวัติรัฐบาลของระบบใน MV Miroh
Stray Kids ยืนอยู่บนดาดฟ้าตึกสูง โอบล้อมด้วยทิวทัศน์เดียวกับมหานคร City Jungle
หากแต่ครั้งนี้เป็นสถานที่จริง ไม่ใช่ภาพ CG แบบคราวก่อน ตึกที่พวกเขายืนอยู่รวมกัน เป็นตึกสีชมพูหม่น ที่มีลักษณะเดียวกับ MV ‘I am YOU’
จากความยินดีในชัยชนะคราวก่อน...ตอนนี้ไม่เหลือรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขาอีกต่อไป
ในยามที่แต่ละคนใช้เวลาอยู่กับตัวเอง พวกเขาครุ่นคิดบางอย่างในใจ และยังคงมีความกังวล สับสน ฉายอยู่ในแววตา
ในมือชาน มีกุญแจดอกหนึ่งที่คล้องป้ายโลโก้ Stray Kids อยู่ ดูเหมือนเขากำลังคิดว่าต่อไปอาจจะต้องใช้กุญแจดอกนี้
ทุกคนที่รวมตัวกันบนดาดฟ้า พากันเดินออกจากที่นั่นเพื่อพิสูจน์บางอย่าง
พวกเขาไปที่ลิฟต์ Hellevator ในลุคใหม่ (ไม่ใช่ลูกกรงแบบวินเทจเหมือนแต่ก่อน) และกดลิฟต์ไปที่ชั้น L ซึ่งเป็น Lobby
ลิฟต์เคลื่อนที่ลง พร้อมตัวเลขที่ลดน้อยลง 05..04..03....L
เวลาในกล้องวงจรปิด CAM 01 00:01:35:20 - 00:01:36:19 (ใช้เวลาราวๆ 1 นาที)
เมื่อถึงชั้น L (Lobby) ประตูลิฟต์เปิดออก เผยให้เห็นว่ารัฐบาลชุดเดิมยังอยู่ดีบนโพเดียม ท่ามกลางประชาชนที่ปรบมือสนับสนุน
หากสังเกตใน MV Miroh จะพบว่า รัฐบาลนี้วางมาตรฐานให้ทุกคนเป็นเหมือนๆ กัน เพื่อความเป็นระเบียบเรียบร้อย ควบคุมได้ดั่งใจ
จากป้ายที่พบในขบวนพาเหรดและฉากโพเดียม เราจะพบข้อความเช่น
“the world is the same”
“we are standard”
“order - disorder”
“something happened, nothing changed”
“there is no tarzan in city jungle”
ใช่...มันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย
พวกเขามองผลลัพธ์นั้นอย่างผิดหวังและแค้นเคืองอยู่ในใจ ปล่อยให้ประตูลิฟต์ปิดลงต่อหน้า
ฮยอนจินมองกุญแจในมือตัวเองพลางส่ายหน้า...
ช็อตนี้เป็นช็อตไม่กี่วิที่เราคิดว่าอิมแพ็คกับเส้นเรื่องทีเดียวนะ (แม้จะไม่เห็นว่าในมือคืออะไร แต่เรามั่นใจว่าต้องเป็นกุญแจ เพราะเหตุการณ์ต่อจากนี้ใน Side Effects ฮยอนจินมีกุญแจของตัวเองอยู่)
และทำให้เกิดคำถามขึ้นมากมายว่า กุญแจได้มาจากไหน หรือจริงๆ ทุกคนมีอยู่แล้วกันแน่ แถมรูปทรงกุญแจก็แตกต่าง ไม่ตายตัว
มีแต่อันที่ชานใช้ไขลิฟต์, ประตู ที่เป็นทรงเดียวกัน
ชานตัดสินใจนำกุญแจของตัวเองออกมาไขปลดล็อคลิฟต์ และกดไปที่ชั้น YW (Yellow Wood) ซึ่งเป็นเส้นทางที่ไม่ได้เลือก
ทันใดนั้นก็เหมือนเกิดอาเพศ ไฟติดๆ ดับๆ ลิฟต์ร่วง (เรียกว่าร่วงเถอะ ดิ่งลงฉิวขนาดนั้น)
ภาพจากโครงสร้างภายนอกของลิฟต์ คือลิฟต์ดิ่งลึกลงไปเรื่อยๆ อย่างรวดเร็ว
เวลาในกล้องวงจรปิด CAM 01 00:01:53:08 - 00:02:10:13 (ใช้เวลาขนาดนี้ กับความที่ดิ่งลงเร็วมาก แปลว่าปลายทางต้องลงไปยังชั้นที่ลึกมากๆ)
ตัวเลขชั้นของลิฟต์เพิ่มขึ้นสลับกับลดลง ขณะที่ลูกศรชี้ลงอย่างเดียว
มีชาว Stay สังเกตมาให้ด้วยว่า ตัวเลขเป็นไปตามนี้...
34, 15, 27, 23, 11, 16, 31, 01, 45, 37, 38, 11, 21
แล้วเลขก็วนมาเป็น 09 --> YW
ประตูลิฟต์เปิดออก ทิ้งปริศนาไว้ให้ว่า Stray Kids พบอะไรที่นั่น
ปิดท้ายด้วยโลโก้ Yellow Wood และตัวอย่างดนตรีเพลง Side Effects
เป็นการส่งสัญญาณว่า เพลงต่อไปนี้ได้ดาร์คและดิ่ง จิตหลุดกันแน่นอน
แรงบันดาลใจของ Yellow Wood
Yellow Wood มีแรงบันดาลใจมาจากบทกวี "The Road Not Taken" ของ Robert Frost
เป็นเรื่องของคนคนหนึ่งที่พบถนนที่แบ่งออกเป็นทางแยกสองสายในป่าสีเหลือง แล้วต้องเลือกทางใดทางหนึ่ง
ในที่นี้ Stray Kids ตัดสินใจเลือกทางที่ไม่ได้เลือกมาก่อน เป็นทางที่แทบไม่มีใครเลือก และมันอาจทำให้ผลลัพธ์ต่อจากนี้แตกต่างไปโดยสิ้นเชิง
ซึ่งถ้าเปรียบกับโลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
จากเส้นทางที่พวกเขาเลือกเดินทางมาตั้งแต่ debut โดยมี JYP เป็นเหมือนรถโรงเรียนพาแหกคอกออกมาจากขนบของวงการดนตรี K-pop อย่างมั่นคงปลอดภัย
ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นคือทุกอย่างในวงการนี้ก็ยังไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงซักเท่าไหร่
และในครั้งนี้ Stray Kids ตัดสินใจเลือกเส้นทางที่ไม่มีใครเลือก...
Yellow Wood คือจุดเปลี่ยนที่ชัดเจนว่า พวกเขาจะลงดิ่งอย่างที่สุดด้วยดนตรีชวนจิตหลุดแบบ Psytrance ใน Side Effects และเนื้อหาเพลงในอัลบั้มที่แสดงถึงภาวะ mental sickness, เสียงที่อยู่ในหัว
โครงสร้างเพลงที่ไร้ความ pop และทิ้ง structure การแต่งเพลงที่เป็น standard ทั่วไปโดยสิ้นเชิง
เราจะพบท่อนฮุคที่ร้องแค่
“ปวดหัวโว้ยยยย!!!! อ๊าาาาาาาา!!!”
แล้วก็ดนตรีดาร์คบีทไปยาวๆ
แต่เมโลดี้และพาร์ทต่างๆ ยังคงเชื่อมโยงกันอย่างงดงาม รวมถึง choreography ที่ผสมผสาน contemporary art เข้าไปด้วย
ซึ่งนี่ก็กลายเป็นปรากฏการณ์ของวงการ K-pop
และก็เหมือนกับตอนจบของบทกวี ที่ว่า
“I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.”
_________________________
The Road Not Taken
By Robert Frost
TWO roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;
Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,
And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.
I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.
_
Comments