เมื่อวานนี้ถือเป็นวันหฤโหด (แต่สนุก) อีกวันนึง
กะว่าจะไม่ออกจากบ้าน เพราะเอารถไปซ่อมอยู่ แล้วไม่มีใครอยู่บ้าน จักรยานสภาพดี เค้าก็ขี่ออกไปกันหมด
แต่แล้วช่วงเที่ยง เสียงโทรศัพท์แห่งสวรรค์ก็เรียกร้องมา…
พี่วู๊ดดี้ขอโทษที่ลืมบอกตั้งแต่เมื่อคืนว่า วันพุธนี้เค้าว่างทั้งวัน และก็เช้าวันพฤหัสครึ่งวัน เราไปรับแผ่น CD Master กับเค้าได้เรย
โฮ่ๆๆ งานเข้าซะแล้ว โดยไม่รอช้า ก็ไปมันตอนนี้เลยแล้วกัน เพราะเวลามีเยอะกว่า ว่าแล้วก็เตรียมตัวออกจากบ้าน…
ฮ่วยย… จักรยานที่เหลืออยู่ยางแบนแต๊ดแต๋ สูบลมไม่เข้าด้วย กรรม… ก็เลยแถกทำ ขี่ออกไปจอดหน้าหมู่บ้านทั้งอย่างงั้น โอย ลำบากกว่าขี่ขึ้นเขาอีกนิ T_T
แล้วก็ต่อแท๊กซี่ ไปต่อรถไฟฟ้า ลงสุดสายอ่อนนุช แล้วก็ต่อแท๊กซี่ไปสุขุมวิท 101 เฮ่อออออออออออ
มาถึงบ่ายสองครึ่ง พี่วู๊ดดี้รออยู่แล้ว
ก็มาฟัง Master ที่พี่เค้าเรียงไว้ดูก่อนว่าช่วงห่างโอเครึยัง ก็ปรับกันจนโอเค
โอ๊ย อยากร้องไห้ เพลงเพราะมาก!!! พี่วู๊ดดี้ก็ชอบเหมือนกัน ทำแล้ว happy
เรามั่นใจแล้วว่า ถ้าทิ้งอัลบั้มนี้ไว้บนโลกได้อย่างงดงาม ก็ตายตาหลับแล้ว
กว่าจะไรท์แผ่น back up ทุกอย่างที่จำเป็นเสร็จ ก็ประมาณ 4 โมงเย็น เราก็หอบ CD อันมีค่ายิ่งกว่าทองคำกลับบ้าน ขากลับ บ้ามาก!!
เดินจากบ้านพี่วู๊ดดี้ ออกไปเส้นสุขุมวิท เดินต่อไปอีก 2 สถานีรถไฟฟ้า ไปขึ้นที่อ่อนนุช (อารมณ์อยากรู้ว่ามันไกลแค่ไหน ทำไมขามากูโง่นั่งแท๊กซี่) แล้วก็พบสัจธรรมว่า คนที่นี่คุณภาพชีวิตน่าสงสารจริงๆ เจอแต่ฝุ่น ควันพิษ ทางเท้าอย่างเลว ท่ออะไรสารพัดผุดขึ้นมาเหนือพื้น เหมือนการ์ตูน X ของ CLAMP ซะไม่มี (ช่วงที่โลกใกล้แตกสลาย)
ต่อรถไฟฟ้าไปลงหมอชิต สุดสาย แล้วก็ข้ามฝั่งมาต่อรถเมล์ไป The Mall งามวงศ์วาน แล้วก็ต่อรถตู้มาหน้าหมู่บ้าน
ชิบหายละ… ลืมกุญแจจักรยานไว้บนแท๊กซี่เมื่อตอนขาไป เลยต้องให้คุณ รปภ.หมู่บ้านมาทุบโซ่ล็อคจักรยานให้ แถมวานเค้าเติมลมให้อีกต่างหาก
เฮ่อ ขี่กลับบ้านแบบเบาสบายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ระหว่างทางกลับบ้านก็โทรบอกข่าวพี่นอร์ กับพี่โคอิชิละ แต่ดันใจเย็น ยังไม่ได้นัดวันเจอแน่นอน เพราะรถเราซ่อมอยู่
กลับถึงบ้านมาฟัง โอ๊ยยย ใจจะขาด รอไม่ได้แล้ว อยากไปให้เค้าฟังให้เร็วที่สุดเรย ต้องต่อรถไปเองก็เอาวะ ก็รอสัญญาณตอบรับอยู่
เฮ่อออ ลุ้น ลุ้น ลุ้น ลุ้น